Prolog "I potem stało się teraz"

                Wiatr płynął spokojnie ulicami Apple Spirings. Zapach świeżych jabłek i innych owoców unosił się w powietrzu, a mieszczanie spędzali właśnie uroczy wieczór w swoich ogrodach i sadach, obserwując deszcz gwiazd. Ta senna mieścinka, gdzie słońce świeci co drugi dzień, jest zwana także Północną Grotą. Czas tutaj wydaje się płynąć wolniej, zatrzymywać się, a potem pędzić z zawrotną szybkością.

                 Jak pisał Heidegger w swoim Sein und Zeit, czas nie "jest" obecny ani w podmiocie, ani też w przedmiocie; nie jest wewnątrz bytu, ani na jego zewnątrz i "jest" on "wcześniej" od wszelkiej subiektywności oraz obiektywności, ponieważ stanowi warunek możliwości nawet dla owego "wcześniej". Jak więc czas w ogóle "jest"?*

                Ale tutaj czuć jego obecność. Jego oddech na karku można wyczuć. Czas jest na zewnątrz i w środku.

                Apple Spirings jest jedną z tych uroczych mieścinek, gdzie każdy siebie zna i nic nie umknie uwadze ludzi. Tak jak to, na przykład, że starsza pani Hastings opuściła dużą, rodzinną posiadłość i zamieszkała bliżej syna w Nowym Jorku. A także ten szczegół, że jej dom, pusty zaledwie przez kilka dni, kupiła młoda dziewczyna z Arizony. Ma takie obcojęzyczne imię i nazwisko, Reyna Panahon.

                W tej chwili przybyszka właśnie siedzi między drzewami, wśród zapachu słodkich owoców, woni tutaj tak intensywnej, pięknej i upajającej, i je kolejną mandarynkę. Potem, gdy spadnie z nieba ostatnia gwiazda, pomyśli życzenie.

                I potem stało się teraz.

               

*Wikipedia.org